Дастарқан

(аударма)

Дастарқанға шақыру-ақ мүң екен:
ұшып тұрды тақта отырған зұлымдар,
Жандарында бір кеш жатқан арулары жымыңдар:
кеуделері тырсиып тұр, дәл арадан аумайды,
Деп түрғандай шаққаныммен шырыным бар –
құныңды ал...
Қаймықпайды, барады еріп (махаббат па, масыл ма!)
кіл қоғамдық, кіл бақытсыз барыстардың қасында.
Ал егінші ен далада (қонуға бұл қалғаны –
ерте тұрып шалғы оратын ісін ойлап таңдағы)
жапа-жалғыз қараңғыда маңдай терін сыпырып,
қатып қалған жалғыз бөлек нанын алып талмады.
Айналасы тұнған бидай кең далада көсілген,
бірақ нан жоқ. Жалғыз түйір.
Сол үмітін өшірген.
Сол түйірді аш таңдайға салды-дағы жұтпады,
Аш көзімен ішіп-жейді бидайды өзі өсірген.
Ақының да тамақ келсе, жыр дәптерін жинайды,
Өңшең таныс балықшыны шақырып ап сыйлайды.
Жас қозының балғын еті тұрақтамай ұртыңа
қылғып кетіп «қинайды».
Ыстық майға шыдай алмай картоп жатыр албырап,
Тыр жалаңаш пияз да жүр быж-тыж болып қалжырап.
Пышақ, қасықтар сыңғырайды тарелкаға шақырып,
Ақын үйі ас ішеді дәл осылай қатырып!
Қонақ барсаң дастарқанда пысынайсың, шаттанбай,
өзіңді онда сезінесің табытта өліп жатқандай.
Жалғыздықта тамақ ішу — у ішкенмен тең екен,
Құзар таудан құлағандай
қашады әбден берекең:
балық ұстар қармақ сынды онда сенің ішкенің,
сен сезесің ол қармақтың, асқазанға түскенін.
Сонсын келіп тырналайды әлгі қармақ ішіңді,
Қуат бермес,
Құртар қайта бойдағы бар күшіңді.
Аштық деген -
жексұрын жау жүрген жері қан, қайғы.
Отсыз бәрін күйдіреді, барлығын да жалмайды.
Қалдырмайды ол ешкімді де жайбарақат қалпында,
ойлатпайды намыс жайлы, ар жайлы...
Ал ендеше дастарқанды жаяйықшы далаға,
Келсін бәрі: аш, арық та, әйел, кәрі, бала да.
Нанды да үйіп тастайықшы, ашыққан жұрт
тойынсын,
Өрік, жүзім - неше түрлі жеміс-жидек қойылсын.
Жетеді орын бәрімізге, қабақты ешкім түймесін.
Дастарқан мол. Бастайықшы әсем ән мен би кешін.
Сұрайтыным - тым болмаса дастарқанның басында
біреулерге алая қарап, біреулерге бас ұрма!

ПАБЛО НЕРУДА

---