Жұмекен

Қара суға қайық салды қалқытып,
Қара сөзге сезім құйды балқытып.
Қазыналы аспанына қазақтың,
Қоңыр күйді жырмен жазды шалқытып.

Жырға жолын жиектетпей жеңілдің,
Өлеңімен өрген өзін өмірдің.
Қоңыр кеште қоңыр үстел басында,
Қоңырайып отыратын қоңыр мұң.

Қоңыр, қоңыр ойлар тізіп ілкімді,
Түн ішінде Толағайдай сілкінді.
Өлең сайын найзағай боп іреді,
Қыңсылаған пендешілік шіркінді.

Орман-орман ой көтерген Толағай,
Қылығына күйіп кетіп қарадай,
Құлдай көнбіс «пластилин бастарды»,
Бауыздады бас-көзіне қарамай.

Аулақ кетіп абыр-сабыр, күбірден,
Үндеместен өлеңге еңбек сіңірген.
Бейталанттар байтал мініп жатқанда,
Бетін басып ұялатын іңірден.

Дүмше дүние дімкәс күйде жөтеліп,
Кексе мұңға кеткен кезде еті өліп,
Жер бетінің қасіретін сол ақын,
Жүрегімен жүрді жалғыз көтеріп.

Ойшыл жанға мұңсыз өмір бәс пе еді,
Үрді шулап қандені мен мәстегі.
Түйсігінің тереңімен ұқты ақын,
Болмайтынын жыр жазудан басқа емі.

Хақпен ғана тілдестірген мұратын,
Бақтан биік болады екен Ұлы ақын.
Өлең жазса шанағына күй тұнып,
Күй тартқанда өлең келіп тұратын.

Тебіренсе түпсіз аспан тұңғиық,
Оның жыры жұлдыздардан тұр биік.
«Жыр-Жұмекен» деген алып ғаламшар,
Жүректерге келе жатыр нұр құйып.

---