Қалалық зиратхана
- 0
- 0
Өлік сақтар қаланың қақпасының алдында,
Шудан қашып, мекерсіп, кілт тоқтадым бардым да.
Өліп қалған жезөкше бір әйелді әкелді,
Керегі жоқ ешкімге дене жатты алдымда.
Өлік сақтар қаланың қақпасының алдында,
Шудан қашып, мекерсіп, кілт тоқтадым бардым да.
Өліп қалған жезөкше бір әйелді әкелді,
Керегі жоқ ешкімге дене жатты алдымда.
Керек осы адамға?
Бүгін бе, болашақ па?!
Ақылгөй кәрілік пе, бала шақ па?!
Қиын-ау, өзің жатып жерошақта,
Не келіп, не кетпеген бұл ғаламнан,
Су тартылған теңізден, жылғалардан,
Нелер ұрпақ аттанған қуған арман,
He бар дейсің, өмірге тұлға болған
Мадина
Өте ƏДЕМІ өлеңдер
Гүлбақыт Бисембаева
Осы бір өлеңнің соңғы шумағындағы ...Жылдар бойы бірге жүріп бір күлген, жақыныңның жат боларын кім білген деген ұйқасы қазіргі өмірдің бет бейнесі. Жақыннан асқан жау жоқ, бауырдан артық дұшпан жоқ болып барады. Мойындау ауыр, ащы, жаныңды ауыртып барады бірақ шырылдаған шындық осы. Аспанға атыл, көкке шаншыл аласұр сыртқа тістеніп білдіртпесең де іштей мойындайсың...әттең ай, пиғыл тарылып, зымияндық кеңейді, көңіл азайып, мысқыл көбейді...адамнан адамгершіліктің ауылы ел асып көшіп кеткен заман болды ғой...
Алмас
Қиын не бар?..