Өлең, жыр, ақындар

Ұрылардың тапқырлығы

Ертеректе Адайда Тәш деген атақты ұры болыпты. Өзі еңгезердей қарулы адам екен. Ел арасы көршілес ауылдарға тимей, қолды алысқа салады екен. Бірде қасына талай ұрлыққа бірге аттанған, үзеңгілес 3-4 қарулы жігіт ертіп, Жемнен сонау Жайық бойына жылқы ұрлауға аттаныпты.

Сол бағытында Жағалбайлының көп жылқысына тап болып, бірнеше үйір жылқы айдап, елге қайтып келе жатады. Екі-үш адам жылқы айдап алдарында жүреді де, Тәш және Сейітжан деген бойы аласа адам тосқауылда кейін жүріп отырады. 2-3 күннен кейін арттан қуғыншылар көрінеді, қарасы мол, оған шағын топ тосқауыл бола алмайтынын біледі. Айлакер ұры Тәш алдына Сейітжанды қуғыншылар алдынан шығып, дауыс жетер жерге келгенде:

— О, жамағайындар, ел қонып қалды, сақтаныңдар! — деп айқайлайды. «Ел қонып қалдысы» — көшіп келе жатқан ел едік (сол кез үшін аса қатерлі жұқпалы ауру-шешек, тырыспай келді дегені екен).

Сонда қуғыншылар аңтарылып, «босқа қырылармыз, «мал — жан садақасы» деп еліне қайтқан екен. Ал ұрылар мол олжасымен еліне келіпті.


Пікірлер (1)

Пікір қалдырыңыз


Қарап көріңіз